Płynne ruchy bioder, drobne kroki i charakterystyczne gesty tancerek odzianych w oryginalne stroje tworzą wyjątkowo widowisko. Oryginalności dodaje tańcowi brzucha magia Orientu, skąd pochodzi, a także wprawiająca w lekki trans muzyka, przy której jest wykonywany. To bez wątpienia jeden z najbardziej zmysłowych tańców.

Korzeni orientalnego tańca brzucha należy prawdopodobnie szukać w Egipcie. Przed wieloma wiekami chłopi oddawali się rytualnym tańcom – kobiety okrywały wtedy biodra chustami, które powiewały w ruchu. W taki sposób składano hołd bogom, którzy zsyłali wiernym bogate zbiory. Obrzędy były także bezpośrednio związane z płodnością, bowiem tańce towarzyszyły prośbom ludu o zapewnienie ciągłości rodu. Kobiety zastygłe w charakterystycznych pozach uwieczniono na wielu malunkach ściennych, rzeźbach i elementach sztuki użytkowej, pochodzących z krajów afrykańskich, Dalekiego i Bliskiego Wschodu, Indii, a nawet Grecji i Hiszpanii. Okazuje się, że różne odmiany tego zmysłowego tańca znane były wiele wieków temu w różnych zakątkach świata.

Islam a taniec brzucha
Orientalny sharqi – bo tak nazywa się klasyczna odmiana tańca brzucha, cieszył się popularnością w domach majętnych właścicieli. Charakterystyczne dla niego ruchy bioder i dłoni dopracowały mieszkanki haremów, spędzające czas na słuchaniu muzyki cytry, fletów i bębenków – te instrumenty do dzisiaj towarzyszą orientalnym tancerkom. Naturalną konsekwencją było wzbogacenie dźwięków ekspresją ciała. Islam stawia wiele zakazów (dotyczą one głównie zachowań kobiet), lecz taniec brzucha jest w krajach tej religii w pełni akceptowany. Arabskie wesele nie może odbyć się bez takiego pokazu, do którego angażowane są zawodowe tancerki.

W Europie
Pierwszego opisu tańca brzucha dokonał w 1880 r. Emil Zola, spisując wspomnienia ze swojej podróży po krajach Orientu. Na początku XX wieku arabscy artyści, wyruszający na podbój scen Europy, wywołują tańcem niezdrową sensację, który przez purytańskie społeczeństwa nazywany jest „brudnym i obscenicznym”. Taniec brzucha – już w bardziej europejskiej wersji, przeżywa swój renesans w latach kina niemego. Reżyserzy powstających wówczas filmów – zgodnie z panującą modą – przedstawiali bajkowy świat Orientu. To właśnie w tym okresie niezwykłym zainteresowaniem cieszyły się pokazy tańca brzucha, choć chadzanie do miejsc, gdzie się one odbywały, nie należało do grzecznych rozrywek.

Druga młodość
Taniec brzucha przeżywa dziś drugą młodość w Europie Zachodniej. Powstaje tam  wiele szkół, do których uczęszczają osoby uwielbiające ten rodzaj ruchu przy oryginalnej muzyce. Nauczycielki tańca brzucha polecają zajęcia szczególnie tym kobietom, które pragną podnieść poziom samoakceptacji, zyskać pozytywne nastawienie do własnego ciała lub po prostu spędzić czas na oryginalnych i lekkich ćwiczeniach fizycznych.

Jakub Tarnawski